Twee Dagen Later
Op Facebook was het verhaal van het slachtoffer van de man die door de politiehond werd gebeten en door de politie werd mishandeld te lezen. zijn verhaal staat hieronder. Verder nog een verhaal dat geplaatst was op LinkedIn. Deze staat onder het verslag van Dick. En pas ontdekt; een videoverslag van Moet Je Horen TV. Enkele dames bereikten wel het Malieveld, maar moesten voor hun eigen veiligheid via diverse wegen Den Haag weer verlaten. De video staat aan het einde van deze post.
Dick van Duijn
“Ben afgelopen zondag voor het eerst naar een demonstratie geweest, samen met mijn broertjes en schoonzusjes. De sfeer was heel erg gemoedelijk en mensen liepen met bloemetjes en hartjes. Er waren mensen van alle leeftijden, van kinderen tot bejaarden. Er had niemand iets kwaads in de zin. Ook wij waren totaal niet uit op rellen.
Het Malieveld is ontzettend groot en biedt plaats aan 70.000 demonstranten. Van het Malieveld was die zondag slechts 5% bezet door vreedzame demonstranten.
We wilden ‘s middags halverwege de demonstratie het Malieveld nog verlaten, maar dit mocht niet.
Plotseling rond het eind van de vreedzame demonstratie begon de ME na slechts één keer niet duidelijk omgeroepen te hebben dat de mensen het veld moesten verlaten charges uit te voeren op de mensen die vooraan zaten. Er werden onschuldige mensen gebeten door politiehonden en terwijl ze op de grond lagen sloegen werden ze door meerdere ME’ers op hun hoofd geslagen (Dit is poging tot doodslag). Onder deze mensen waren ook (slechthorende) ouderen die totaal geen idee hadden wat er allemaal gebeurde. Zo was er een bejaarde vrouw met een rollator die door een ME-busje bewust omver werd gereden. Een oude man met bebloed gezicht en kleine kinderen die weg moesten rennen voor een groep ME’ers die met getrokken wapenstokken op paarden op ze af kwamen gerend.
Zelf zag ik in de chaos hoe mijn jongste broertje tijdens het verlaten van het Malieveld zonder enige reden werd gegrepen door een politiehond die zijn been aan stukken trok en de ME’er stond tegelijkertijd met zijn wapenstok op zijn hoofd te slaan. In de emotie die toen bij mij ontstond heb ik geprobeerd de hond van hem los te krijgen. De hond liet gelukkig uiteindelijk mijn broertjes been los, anders had zijn been nog verdere letselschade opgelopen.
Vervolgens liet de ME’er de hond los op mij, omdat ik mijn broertje wilde redden en terwijl ik gebeten werd door de hond kwamen er meerdere ME’ers aanrennen die me op mijn hoofd en nek begonnen te slaan met hun wapenstok terwijl ik op mijn buik in het gras lag. De agent die het eerste bij me kwam toen ik op de grond lag loste zelfs een waarschuwingsschot om bezorgde omstanders op afstand te houden.
Vervolgens werd ik als een zware crimineel, met gekruiste handen op mijn rug in de boeien geslagen en deze werden zo ver aangedrukt dat mijn polsen bijna braken toen ik overeind werd getild. Het bloed gutste uit mijn been en hoofd en ik werd in een arrestantenbus gezet en ze lieten mij hier ruim een half uur inzitten. Vervolgens ben ik naar het hoofdbureau in Den Haag gereden en in de cel gegooid terwijl ik dringend medische hulp nodig had. Nadat ik in de politiecel duizelig en benauwd werd en bijna in elkaar zakte kwam er eindelijk iemand die zei dat ik misschien wel met de ambulance naar het ziekenhuis moest. Dit gebeurde uiteindelijk en ben onder politiebegeleiding in de ambulance naar het ziekenhuis gebracht waar ik behandeld aan ben aan de bijtwonden, maar er is nauwelijks gekeken of ik een hersenschudding had opgelopen na alle klappen op mijn hoofd. Terwijl ik het ziekenhuis werd ingereden met 4 politieagenten om de brancard heen zag ik mijn schoonzusje in de wachtkamer, maar die mocht niet bij me werd gezegd. Toen begreep ik dat mijn broertje ook daar in het ziekenhuis lag.
Vervolgens ben ik in een arrestantenbus terug gebracht naar de politiecel terwijl ondertussen het verband was losgelaten en de hechtingen waren los gelaten. Opnieuw bloedde ik hevig en mijn wonden zijn opnieuw in de cel behandeld, maar terwijl ik in de cel lag ‘s nachts ging het opnieuw hevig bloedde en alle lakens en de hele cel zaten onder het bloed. Er is helemaal niet goed gekeken naar de schade die ik heb opgelopen na de klappen op mijn hoofd.
Ik heb in totaal meer dan 30 uur in een kleine politiecel gezeten en kwam er pas aan het einde achter dat mijn broertje er ook in een cel zat.
We zijn nog nooit in aanraking geweest met politie of justitie en hebben nog nooit een vlieg kwaad gedaan en nu dreigt er nog een rechtszaak tegen ons te komen vanwege openbare geweldpleging en het niet luisteren naar de oproep om het veld te verlaten.
Wat dit geestelijk en lichamelijk heeft gedaan voor mijn broertje, mijn familie en mij valt niet goed te praten, of je het nou eens bent met het doel van deze demonstraties of niet. Demonstreren is een grondrecht voor iedereen.
Naar mijn inzien is de ME tijdens alle vreedzame demonstraties tegen de overheid bewust er op uit om de boel te laten escaleren, terwijl er totaal geen dreiging is. Tijdens de BLM-demonstraties in coronatijd demonstreerde politie en ME zelf mee door geknield, met een gebalde vuist in de lucht tussen de demonstranten te zitten.”
Malieveld nooit bereikt
Als je denkt dat het niet gekker en erger meer kan kom je dit tegen op LinkedIn:
Omdat mijn verhaal niet vertellen geen optie is… Onderstaand verhaal is niet mijn verhaal. Het is een verhaal wat ik mocht ontvangen om anoniem te delen. Delen omdat het gaat om een inwoner van Nederland. Een inwoner van Nederland zoals jij en ik. Nooit in aanraking geweest met justitie, maar zondag 14 maart 2021 de keuze maakte om naar het Malieveld in Den Haag te gaan. Lees hoe deze persoon zelfs het Malieveld nooit heeft bereikt….
“Ik kwam afgelopen zondag om 13.12u uit Q park Malieveld gelopen. Ik werd direct aangesproken door politie en kreeg de vraag wat ik kwam doen. “Ik kom hier om mijn stem te laten horen”. “Het veld is vol en ik verzoek u die kant uit te lopen; er is een noodverordening van kracht”. Ik heb nog iets gezegd over het aantal mensen op het Malieveld; dat je toch niet serieus kan spreken over een vol veld. Ik liep de gesommeerde richting op waar op hetzelfde voetpad, naast het Malieveld, veel mensen stonden. Zo ook een vrouw, begin 70 gok ik. Ze spreekt me aan en uit haar verbazing: “Is toch niet normaal wat hier gebeurt hè”. “Nee dat kun je wel zeggen” antwoord ik terwijl ik stop om een praatje met haar te maken. Binnen 10 seconden word ik aan mijn arm meegetrokken met de melding dat ik ben aangehouden omdat ik me niet aan een bevel van een ambtenaar in functie zou houden en met mijn gezicht tegen een politiebus geduwd en geboeid. Gefilmd door pers en burgers. Mensonterend. De mevrouw die me aansprak bleef ontredderd achter. Het is op dat moment ongeveer drie minuten later dan het moment waarop ik het Q park uitliep.
Ik werd vervolgens in een soort glazen cel in een politiebus gezet van 45×45 cm. Nog steeds in snijdende handboeien niet in staat om ook nog maar iets te kunnen pakken terwijl mijn telefoon in mijn jaszak gaat. Er stonden mensen op me te wachten om samen onze stem te laten horen; ze krijgen me de komende zes uur niet meer te pakken.
Na een kwartier word ik uit het busje gehaald om in een ander transportbusje overgeplaatst te worden. Ik stap daar in en een andere doodnormale burger (man op leeftijd) zit al in een ander celletje in die bus te wachten. Hij kijkt me aan met een blik “ik weet ook niet wat me gebeurt”. Ik word in een celletje van, laten we zeggen, 60×60 cm gezet. We rijden naar het politiebureau. Er trekt een stad in oorlog aan me voorbij; de hele route is bezet met politiebussen, ME-bussen en paarden. Surrealistisch.
Bij aankomst gaan handboeien af en krijg ik een soort dikke tyrap om mijn pols. Ik loop door een gang met zeker honderd politiemensen die staan te wachten op verdere instructies waaronder veel mannen in burger, onfrisse types. Ik heb zoveel mensen over ze gehoord en bleef altijd tegen mezelf zeggen “nee joh, niet hier in Nederland”. De beelden hebben de afgelopen dagen laten zien dat het wel degelijk bestaat en ja, ik zag tientallen van dat soort types in de gang van het politiebureau.
Na een fouillering onder toeziend oog van die honderd wachtende, geinende en verveelde politiemensen werd ik in een kamer geplaatst voor opname van gegevens. Aanwezig: een hulpofficier van justitie en twee agenten; één voor het papierwerk, de rol van de ander blijft me volstrekt onduidelijk. Hij staat er maar en aan alles in zijn gezichtsuitdrukking merk ik dat hij het lastig heeft. We wisselen een aantal keer een veelzeggende blik. Na drie keer de lijst met ingenomen spullen gecorrigeerd te hebben ontvang ik een lijst die ik kan tekenen. Mijn telefoon blijft ondertussen overgaan en ik kan niets.
Ik word begeleid naar een mobiele unit op het terrein buiten het bureau. Daar verdwijn ik in een cel van 80×80 cm om er de komende twee uur niet meer uit te mogen. Kan alleen maar huilen en vraag me af waar ik in terecht gekomen ben. Als ik hier kan zitten dan kan dit iedereen overkomen en blijkt mijn geloof “als je je gewoon als een goed burger gedraagt kom je niet op een vervelende manier in aanraking met politie/justitie” naïviteit van de bovenste plank. Na twee uur tranen, paniekaanvallen en (bijna) hyperventilatie word ik opnieuw naar binnen gebracht voor verhoor. Ik vertel wat er is gebeurd maar kan het eigenlijk niet eens uitleggen want ik snap er werkelijk niks van.
Ik word weer teruggebracht naar dezelfde cel om opnieuw ruim twee uur in dezelfde omstandigheden te verblijven. Een bizar jaar trekt aan me voorbij en ik voel me intens machteloos. Waar moet dit heen?
Eén van de vrouwelijke beveiligers probeert me gedurende de ruim vier uur in die mobiele unit een aantal maal gerust te stellen. Ik zie dat het haar raakt, ook zij worstelt.
Om 18.30u gaat de cel open. Ik word naar binnen begeleid, mag mijn spullen uit een krat plukken en word ‘heengezonden in afwachting van een beslissing van de officier van justitie’. Via een stalen poort word ik naar buiten begeleid. Je weet wel zo’n poort in een film waar gevangene na vijf jaar vast te hebben gezeten met een rugzak op hun rug naar buiten stappen, hun vrijheid tegemoet.
Ik bel mijn man en jongens thuis om te zeggen dat ik 1,5 km naar het Q park ga lopen, terwijl het al begint te schemeren, om vervolgens de autorit van ruim een uur naar huis te maken. Gesloopt en ontredderd. Ik ben een wrak.
Inmiddels zijn we ruim 48 uur verder. Ik probeer al een paar dagen in contact met de politie te komen om aangifte te doen maar vooralsnog tevergeefs. Ben opnieuw in afwachting van een telefoontje.
Aangehouden omdat ik al lopende op een stoep naast het Malieveld niet in had mogen gaan op een mevrouw die haar verbazing met me wilde delen. Ik was immers gevraagd een x richting op te lopen door een ambtenaar in functie tijdens een geldende noodverordening. Dat was de reden om mij, een vrouw van eind 30, alleen naar Den Haag gekomen, getrouwd, moeder van twee kinderen, binnen drie minuten na het verlaten van de parkeergarage met geweld, mensonterend, tegen een bus aan te duwen, te boeien en op te sluiten gedurende bijna zes uur.
Het is nu dinsdag 16 maart 2021, twee dagen later:
Ik heb al dagen hoofdpijn en kan alleen maar huilen. Huilen om wat mij is overkomen, huilen om het feit dat dit dus iedereen kan overkomen (wat een bizarre constatering is), huilen om de beelden die ik na thuiskomst heb gezien van wat er zich afspeelde op het moment dat ik in totale paniek in die cel zat.
En dan zijn er nog steeds mensen die, veilig achter hun beeldscherm zeggen “had je maar thuis moeten blijven”, “je moet je aan DE REGELS houden”.
Het doet pijn!”
Dank je wel dat ik je verhaal mocht delen. Ik hoop dat de pijn en vernedering die je hebt moeten voelen, bij kan dragen aan bewustwording en zichtbaarheid van de huidige ontwikkelingen in Nederland, zodat we weer kunnen bouwen aan een Nederland om wél trots op te zijn….
Politie is blijkbaar strafvervolging geworden. Google zegt dat namelijk al, zie opname vanaf mijn PC https://www.youtube.com/watch?v=zRsn0hPAQWA. Soms moet je iets vaker heen en terug vertalen in google translate Nederlands Duits met de heen en weer vertaal knop